در 1904 ميلادي ،بينه روان شناس فرانسوي به در خواست دولت فرانسه مأمور شد براي شناسايي كودكان دير آموز و عقب ماندة ذهني ابزاري بسازد . او براي انجام دادن اين كار ، آزموني ساخت تا به وسيله آن كودكان بهنجار را از كودكان عقب ماندة ذهني تفكيك كند . آزمون بينه بر اين فرضيه استوار بود كه هر فرد داراي يك (سن زماني ) يا سن واقعي و يك ( سن عقلي ) است . سن عقلي هر فرد با متوسط تواناييهاي هوش افراد يك گروه سني خاص برابر است . براي مثال اگر كودك 6 ساله اي حداكثر از عمدة پاسخ دادن به پرسشهاي آزموني بر آيد كه بيشتر كودكان 5 ساله قادر به گذراندن آن هستند . در اين صورت سن عقلي وي 5 سال است او از اين روش جايگاه نسبي افراد را مشخص مي كرد .
ترمن (Terman ) روان شناسي امريكايي براي تعين هوشبهر ، فرمول ديگري را مطرح كرد كه به اين صورت است
هوشبهر = 100
مثال : كودك 3 ساله اي كه يك سال عقب ماندگي دارد هوشبهري برابر 66 خواهد داشت. = 100 = هوشبهر
براي بر طرف كردن اشكال فرمهاي قبلي در فرمهاي تجديد نظر شدة آزمون استنفورد بينه كه يكي در 1960 و ديگري در 1984 ( آخرين فرم ) انتشار يافت روش ديگري به كار گرفته شد . در اين آزمون اقتباس از وكسلر ، هوشبهر انحرافي مورد استفاده قرار گرفت . بر اساس هوشبهر انحرافي مي توان سطح عملكرد هوشي هر فرد را با گروههاي سني مقايسه كرد . هوشبهر انحرافي نمره اي است كه در آن ميانگين برابر 100 و انحراف معيار در آزمون و كسلر برابر 15 و در آزمون استنفورد – بينه برابر 16 است . كساني كه در آزمون هوش بيش از دو انحراف معيار پائين تر از ميانگين نمره بگيرند ، به عنوان افراد عقب ماندة ذهني طبقه بندي مي شوند. بر عكس كساني كه بيش از دو انحراف معيار بالاتر از ميانگين نمره بگيرند به عنوان افراد سر آمد طبقه بندي مي شوند . مثلاً هوشبهر يك كودك عقب مانده در آزمون و كسلر پائين تر از 70 است .
همچنين هوشبهر يك كودك سر آمد در آزمون استنفور د – بينه بالاتر از 132

هوش در نظريه پياژه يك اصطلاح پيچيده است ، اما به طور كلي مي توان گفت كه يك عمل هوشمندانه همواره ميل به اين دارد كه براي بقاي ار گانيسم در موقعيتي كه در آن قرار دارد شرايط بهينه را فراهم آورد . هوش همواره به سازگاري ارگانيسم با محيطش مر بوط است .

عامه مردم هوش را توانايي يادگيري ، درك موقعيتهاي جديد ، و بر خورد صحيح با موقعيتها مي دانند . در بيان روزمره ، شخص با هوش با صفتهايي مانند دقيق ،زيرك ، تيز بين ،برجسته مانند اينها توصيف مي شود . بر عكس شخص كم هوش ؛ صفتهايي مانند كند ، دير آموز ، كودن و … مشخص مي گردد.
بينه (Binet) و سيمون (Simon) هوش را به عنوان قضاوت ، عقل سليم ، شعور عملي ، ابتكار ، استعداد ، انطباق خود با موقعيتهاي مختلف ، به خوبي قضاوت كردن ، به خوبي درك كردن و به خوبي استدلال كردن تعريف كرده اند.
اما تعريفي كه خيلي مورد استفاده قرار مي گيرد تعريفي است كه وكسلر در 1958 پيشنهاد كرده است . او هوش را به عنوان يك استعداد كلي شخص براي درك جهان خود و برآورده ساختن انتظارات آن تعريف كرده است. بنابراين از نظر وي هوش شامل تواناييهاي فرد براي تفكر منطقي ، اقدام هدفمندانه، و برخورد موثر با محيط است . علاوه بر اين ، او تاكيد كرد كه « هوش كلي را نميتوان با توانايي رفتار هوشمندانه هر اندازه كه مفهومي گسترده تعريف شود – معادل دانست ، بلكه بايد آن را به عنوان جلوه هاي آشكار شخصيت به طور كلي تلقي كرد». از نظر وكسلر هوش مي تواند اجتماعي ، عملي ، يا انتزاعي باشد و نمي توان آن را از ويژگيهايي مانند پشتكار ، علايق و نياز به پيشرفت دانست .
به نظرها مفريز (Humphreys ) هوش عبارت است از خزانه مهارتهاي ذهني آدمي . به نظر بورينگ ( Boring) هوش چيزي است كه به وسيله آزمونهاي هوشي اندازه گيري مي شود . و به طور كلي اين مفاهيم در هوش به گونه آشكار يا به طور ضمني بيان شده است : 1- تفكر انتزاعي 2- يادگيري از تجربه 3- حل مساله از راه بينش 4- سازگار شدن با موقعيتهاي جديد 5- تمركز و تداوم در به كار انداختن تواناييها براي رسيدن به يك هدف مطلوب

ترشحات داخلي غده هاي درون ريز كه ا ز طريق جريان خون در بدن پخش مي شوند و بر رفتار اثر مي گذارد.

هنجار ها شيوه هاي قابل انتظار رفتار جمعي است . آنها راهنماهاي آشكاري هستند براي اينكه مردم يك جامعه چگونه بايد در شرايط خاص رفتار كنند . به عنوان مثال ، هنگامي كه عده اي از مردم در جايي منتظر كاري باشند كه به نوبت انجام مي شود ، بايد صف تشكيل دهند .

يكي از ويژگيهاي رفتاري انسان كه از مشخصه هاي آن مساعدت و همياري با افراد ديگر گروه براي دستيابي به هدف يا هدفهاي معين است . در بعضي از تحقيقات نشان داده شده است كه اين ويژگي رفتاري در بعضي از حيوانات ( مثل ميمون ) نيز مشاهده مي شود

هنگامي كه افزايش در يك متغير با افزايش در متغير ديگر با كاهش يك متغير ياكاهش متغير ديگر همراه باشد ، همبستگي بين دو متغير مستقيم و مثبت است . مانند همبستگي بين بهره هوشي و پيشرفت تحصيلي .

چنانچه افزايش در يك متغير با كاهش در متغير ديگر همراه باشد ، همبستگي بين دو متغير منفي و معكوس است . به عنوان مثال ، سن و قدرت حافظه داراي همبستگي منفي و معكوس هستند .

وقتي روش آزمايشي ممكن نباشد ، براي تعيين اينكه آيا متغيري ( كه تحت كنترل آزمايشي نيست ) با متغير ديگري ارتباط دارد يا نه مي توان از روش همبستگي استفاده كرد . شاخص آماري كه در روش همبستگي به كار مي رود ضريب همبستگي است كه آن را با حرف r نشان مي دهند . اين شاخص بر آوري از رابطه بين دو متغير را نشان مي دهد . ضريب همبستگي عددي بين 1- و 1+ است . اگر رابطه اي وجود نداشته باشد مقدار آن صفر است . به همان نسبت كه مقدار r از صفر به يك ميل مي كند ميزان رابطه افزايش مي يابد . اگر مقدار آن برابر با يك باشد رابطه كاملي وجود دارد . در مواردي كه علامت r ( + ) باشد مي گوييم همبستگي مثبت است و در مواردي كه علامت r ( – ) باشد ، همبستگي متغير ها منفي است .
( نظري ، 1381 )
در طبيعت حوادث متعددي اتفاق مي افتد كه بين آنها همبستگي يا رابطه وجود دارد . به عنوان مثال ، ميزان بارندگي و عمق رودخانه ها ، وضعيت خورشيد و درجه حرارت زمين . در علوم انساني ، متغير هاي زيادي يافت مي شود كه بين آنها همبستگي وجود دارد ، از قبيل پيشرفت تحصيلي و هوش ، يادگيري و دقت و نظاير آنها ، ارتباط بين دو يا چند متغير را همبستگي گويند. همبستگي به دامنه رابطه اي كه بين دو متغير در جامعه وجود دارد اطلاق مي شود

فر ويد ذهن انسان را به كوه يخ شناوري تشبيه مي كرد كه بخش كوچك آنكه بر سطح آب نمايان است ، نمودار تجارب هشيار ، و بخش بزرگتر زيرين آن نمودار نا هشيار است ، يعني انبار تكانه ها ، شهوات و خاطرات غير قابل دسترس كه بر افكار و رفتار ما تاثير مي گذارند . اين بخش نا هشيار ذهن آدمي بود كه فرويد با استفاده از روش تداعي آزاد به كند و كاو در آن پر داخت . بر اساس اين روش از شخص خواسته مي شود هر چه را كه به ذهن هشيارش مي رسد ، هر چند مسخره و پيش پا افتاده هم به نظر آيد ، بيان كند . از راه تحليل تداعيهاي آزاد ، از جمله ياد آوري رؤيا ها و خاطرات دوران كودكي ، فرويد سعي داشت بيمارانش را از انباشته هاي نا هشيار ذهنشان آگاه كند و به اين وسيله عوامل بنيادي شخصيت را آشكار سازد.