از تركيب دو يا چند واج ، تك واژ يا واژك به وجود مي آيد ، واژكها يا تك واژها ، كوچكترين واحد زباني معنادار در ساخت هر زباني است . براي مثال ، لفظهاي « در ، دو ، گار و مي » تك واژه مي باشد . ( سيف نراقي و نادري ، 1380 )
تك واژه يكي از واحد هاي زبان است كه از يك يا چند واج ساخته مي شود . تكواژ گاهي معنا و كاربرد مستقل دارد ، مثل : ميز ، كودك ، گوسفند . در اين صورت ، آن را تكواژ آزاد مي نامند . گاهي نيز كاربرد و معناي مستقل ندارد و در ساختمان واژه هاي ديگر به كار مي رود كه آن را تكواژ وابسته مي نامند ؛ مثل : بان و گار در واژه هاي آسيابان و پرهيزگار .

هنگام صحبت كردن ، در واقع اندامهاي گفتاري صداهاي مشخصي را براي بيان مقصود ما توليد مي كنند . اين الفاظ يا صوتهاي فيزيكي از يك دسته واج يا واحد صوتي تشكيل شده است . واجها به دو دسته واج كم صدا يا بي صدا و با صدا يا صدا دار به نام واكه تقسيم مي شوند. واكه هاي زبان فارسي عبارت از « آ ، اَ ، اِ ، ا‘ ، او ، اي » است.
هر زباني تعداد واجهاي مخصوص خود را دارد . مثال ، زبان فارسي 30 واج و زبان انگليسي 40 واج دارد . ( سيف نراقي و نادري ، 1380 )
واج كوچكترين واحد صوتي زبان است كه معنا ندارد اما تفاوت معنايي ايجاد مي كند ؛ مثلاً اگر در واژه سر به جاي واج (س) ، واج ( پ ) بگذاريم ، ميشود پَر و معناي واژه عوض مي شود . پس ( پ) واج است . همچنين اگر در واژه ‘گل به جاي ( ) ، ( ) بگذاريم ، واژه جديدي با معناي جديد ساخته مي شود. س ( ) و
( ) واج اند ، واج اگر چه فاقد معناست ، در ساختمان واحد بزرگتر يعني تكواژه به كار مي رود .

آبراهام مازلو نيازهاي انسان را به صورت سلسله مراتبي طبقه بندي كرده است . نياز ها ابتدا به دو دسته كلي تقسيم شده اند : دسته اول نياز هاي اساسي و دسته دوم فرا نياز ها نام گذاري ديگر مازلو براي نياز هاي اساسي نياز هاي كمبود يا كاستي است . علت اين نام گذاري آن است كه نيازهاي كاستي زماني كه ار گانيسم در رابطه با يك نياز كمبودي دارد ( مثلاً غذا يا آب ) بر انگيخته مي شود . اين نيازها به چهار دسته تقسيم شده اند.
1-نياز هاي جسماني ، شامل نياز به آب ، غذا ، خواب ، حرارت مناسب و …
2-نياز به امنيت يا ايمني ، شامل نياز به داشتن محيطي امن و دور از تهديد
3- نياز به عشق و تعلق ، شامل نياز به ايجاد روابط متقابل با ديگران و محبت كردن و مورد محبت واقع شدن
4- نياز به عزت نفس يا احترام به خود ، شامل احساس كسب توفيق و تاييد ، احساس شايستگي ، احساس كفايت و مهارت ، يعني نياز فرد به ايجاد تصور مثبتي در ديگران نسبت به خودش

نو جواني ، به دوره گذار از كودكي به بزرگسالي اطلاق مي شود . اين دوره مرز هاي سني مشخصي ندارد ، اما تقريباً از 12 سالگي آغاز مي گردد . و تا آخرين سالهاي دهه دوم زندگي كه رشد جسماني كم و بيش كامل مي شود ، ادامه مي يابد . در اين دوره ، نوجوان به بلوغ جنسي دست مي يابد ، هويت خود راجدا از هويت خا نوادگيش بنا مي نهد و با مسأله نحوه تامين معاش خود روبه رو مي شود .

نما به كليه محركهايي گويند كه به نشان تصور يا شيئي سواي خود عمل مي كنند . واژه صندلي نماد خود صندلي موجود عيني است . يعني نماد آن شيء كه مي بينيم ، رويش مي نشينيم و به آن اشاره مي كنيم .
تفكر تا حد زيادي به سبب توانايي انسان در استفاده از نماد ها امكان پذير است . شكي نيست كه بخش اعظم تفكر را مي توان تر تيب دادن و آرايش مجدد واژه ها بر طبق قواعد منطق و دستور زبان تلقي كرد .

نگرش تمايلي كم و بيش ثابت است به واكنش مثبت يا منفي به رده هايي خاص از آدمها يا اشياء. واژه نگرش در زمينه هايي جز روانشناسي هم به كار مي رود و كاربرد آن در زمينه اي ديگر ما را در درك عميق تر معناي آن ياري مي دهد .
معمولاً مي گويند نگرش سه ويژگي دارد كه عبارتند از : شناختي ، هيجاني و رفتاري . ويژگي شناختي به معني عقايد آگاهانه فرد درباره موضوع نگرش است . ويژگي هيجاني به معني احساسات خوشايند يا نا خوشايند ي است كه در وقت فعال شدن نگرش انگيخته مي شود . ويژگي رفتاري كاركرد هاي عملي كه در پاسخ به نگرش رخ مي دهند . ( برونو ، 1370 )
نوعي آمادگي رواني براي عمل كردن يا واكنش نشان دادن در جهت خاص نوعي تمايل براي پاسخ دادن به شيوه اي خاص نسبت به اشخاص ، اشياء ، حوادث و اوضاع و احوال .

نقش ، الگو يا تيپ رفتاري كه كودك يا بزرگسال بر حسب انتظارات ديگران انتخاب مي كند . اين واژه از هنر تأتر قديم فرانسه اخذ شده كه در آن role به تومار كاغذي گفته مي شد كه نقش بازيگر در آن نوشته مي شد ، در روانشناسي اجتماعي ، معمولاً به هر الگوي رفتاري اطلاق مي شود كه به حقوق ، تعهدات و وظايفي كه از كسي انتظار مي رود ، به او آموخته مي شود ، يادر موقعيت هاي اجتماعي خاص انجام آن ها تشويق مي شود ، ارتباط پيدا مي كند . در واقع مي توان گفت كه نقش شخص دقيقاً چيزي است كه ديگران از او انتظار دارند و پس از يادگيري و دروني شدن نقش ، چيزي است كه خود شخص از خويشتن انتظار دارد . نقش ها تظاهرات گوناگون پيدا مي كنند . ممكن است لحظه اي باشند ، مثل برنده يك بازي يا ممكن است ربطي به زمان نداشته باشند . مثل كودك ، والد ، همسر يا ممكن است اساساً دائمي باشند مثل مرد و زن

نرونها تكانهايي را از يك محل به محلهاي ديگر انتقال مي دهند ، هر نرون يك هسته ، يك غشاء ، چندين ميتو كندري و ريبوزوم و ساختار هايي دارد كه مختص يافته هاي حيواني هستند . تنها چيزي كه نرونها را از ياخته هاي ديگر متمايز مي كند ، شكل آنهاست . از مركز هر نرون تعداد زيادي تار (f ibers) كوچك و نازك خارج مي شوند . نرون حركتي ( Motor neuron) نروني كه جسم ياخته اي اش در نخاع شوكي است . و يك تار آن تا ماهيچه امتداد دارد . نرون حركتي مانند بيشتر نرونها چهار جزء عمده دارد : جسم ياخته اي ( cell body) ، دندريت ها (Dendrites) ، يك اكسون( Axon ) پايانه و پيش سيناپسي ( Presynaptic ending) ، همچنين شامل تعدادي ريبوزم و ميتوكندري و ساختارهاي ديگر است .

بسياري از روانشناسان زبان مي گويند كه به كودكان خردسال دستور زبان آموخته نمي شود ، بلكه آنان از كلمات و جملاتي كه مي شنوند به نحوي قواعد پيچيده را استنباط و انتزاع مي كنند . اين كار به قدري پيچيده است كه تا زماني كه ذهن كودك تا اندازه اي آمادگي پردازش درون دادهاي زباني و استخراج قواعد دستور زبان را پيدا نكرده است عملي نخواهد شد نو آم چامسكي كه يكي از رهبران طرفدار اين نظر بود ، معتقد است كه در انسان مكانيزم مغزي ذاتي اي وجود دارد كه به فراگيري زبان اختصاص دارد.
چامسكي نام اين مكانيزم را « دستگاه فرا گيري زبان » ناميده است . بنابر نظر چامكي فطري بودن مكانيزم زبان از آنجا ناشي مي شود كه روند توليد آوا ، همان طور كه قبلاً گفتيم ، همگاني و داراي نظم است . علاوه بر اين ، همه كودكان صرف نظر از زباني كه مي آموزند توالي يكسان را مي گذارنند : غان و غون كردن ، گفتن اولين كلمه در يكسالگي ، به كار بردن تركيبات دو كلمه اي در نيمه دوم سال دوم زندگي ، و تسلط بر غالب قواعد دستور زبان خود در سن 4 تا 5 سالگي . در همه زبانها اولين كلمات و جملاتي كه كودكان مي سازند بيانگر روابط معنايي اي است كه بين همه فرهنگها مشترك است .

به مفاهيم ، رو يه ها ، راهبرد ها ، نظريه ها و فنون مربوط به روانشناسي شناختي كاربردي و خاصه به تغيير و اصلاح شناختي رفتار ، شناخت در ماني و رفتار درماني شناختي مجموعاً نظام شناختي گفته مي شود .