شالوده زیستی پرخاشگری در آدمیان

یکی از عوامل تأثیر گذار بر پرخاگری مردان میزان هورمون تستسترون است، تتسترون هورمونی مردانه است که بسیاری از خصوصیات نرینه را تعیین می کند و در میمون ها با پرخاشگری ارتباط دارد.
پژوهش های اخیر حاکی از ان است که در ادمیان زیاد بودن تستسترون با پرخاشگری بیشتر همراه است، در بررسی بسیار گسترده ای 4400 سرباز بازگشته از جنگ به آزمون های روانی مختلفی پاسخ دادند برخی از انها پرخاشگری را می سنجیدند، برای سنجش تستسترون از این افراد خون گرفته شد کسانی که میزان تستسترون در انها زیاد بود تا حدی سابقه پرخاشگری نیز داشتند.(دایز و موریس،1990/هیلگارد)
این یافته ها شواهدی است حای از اینکه پرخاشگری در ادمیان اساس زیستی دارد و می توان آن را در زمره سایق ها قرار داد، در یک تحقیقی که در مورد 26 ملوان که به دلایل پرخاشگرانه گوناگون بازداشت شده بودند به عمل آمد مشخص شد که در خون پرخاشگرها مقدار بیشتری از ماده نوراپی نفرین که باعث حالت های هیجانی می شود وجود دارد و افراد دارای پرخاشگری کمتر، دارای سطح بالاتری از ماده سروتونین(ماده آرامبخش و مسکن) هستند