رشد رواني – اجتماعي عبارتست از رشد شخصيت فرد در ارتباط با افراد ديگر و به عنوان يكي از اعضاي جامعه از دوران نوزادي تا آخر عمر . رشد رواني اجتماعي تكوين يك خود اجتماعي است در طول زمان ، خودي كه با خانواده ، فرهنگ ، ملت و … همانند مي شود.پر نفوذ ترين نظريه رشد رواني – اجتماعي نظريه اريك اچ اريكسون روانكاو است . به عقيده اريكسون رشد رواني – اجتماي 8 مرحله مجزا دارد : 1)اعتقاد بنيادي در برابر عدم اعتماد بنيادي ( از تولد تا 2 سالگي ) 2 )خود پيروي در برابر شرم و ترديد ( از 2 سالگي تا 3 سالگي ) 3)ابتكار در برابر احساس گناه ( از 3 سالگي تا 5 سالگي ) 4)كوشايي در برابر احساس حقارت ( از 5 سالگي تا 11 سالگي ) 5) هويت در برابر گم گشتگي نقش (11 تا 18 سالگي ) 6)صميميت در برابر انزوا( از 18 سالگي تا بزرگسالي) 7)زايندگي در برابر ركود ( ميانسالي ) 8 )كمال در برابر يأس (كهولت)
تكليف فرد در هر مرحله رشد اين است كه كيفيت مثبت ( يعني اعتماد ، خود پيروي ، ابتكار و … ) در هر مرحله بروز دهد . اگر چنين شود ، خود اجتماعي سالمي رشد مي كند . اگر چنين نشود ، شخص رشد نا كافي خواهد داشت و ممكن است الگوهاي رفتاري نا سازگارانه در او بروز كند .
تكليف فرد در هر مرحله رشد اين است كه كيفيت مثبت ( يعني اعتماد ، خود پيروي ، ابتكار و … ) در هر مرحله بروز دهد . اگر چنين شود ، خود اجتماعي سالمي رشد مي كند . اگر چنين نشود ، شخص رشد نا كافي خواهد داشت و ممكن است الگوهاي رفتاري نا سازگارانه در او بروز كند .