اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدايی نوعی اختلال روانی است كه در آن فرد به علت جدا شدن از خانه يا از افرادی كه به آن‌ها وابستگی عاطفی زيادی دارد (پدر، مادر، پدربزرگ، و…) به شدت مضطرب می‌شود.

اضطراب جدايی می‌تواند در جنبه‌های مختلف زندگی (مثلا، در عملكرد تحصيلی يا اجتماعی) نابسامانی شديدی به وجود آورد.

توجه داشته باشيد كه “اختلال اضطراب جدايی” را نبايد با “اضطراب جدايی” اشتباه گرفت.

اضطراب جدايی يك مرحله‌ی‌ رشدی طبيعی است كه در نوزادان سالم با “دلبستگی از نوع امن” روی می‌دهد.

كودكان مبتلا به اختلال اضطراب جدايی، بعدها، با احتمال بيشتر به بیش فعالی، اختلال دوقطبی، اختلال وحشتزدگی، و ساير اختلالات مبتلا می‌شوند.

اضطراب جدايی معمولا در ١٢ تا ١٨ ماهگی روی می‌دهد. اما اختلال اضطراب جدايی برای اولين بار معمولا در سال‌های پيش دبستانی مشاهده می‌شود.

ملاک تشخیصی اختلال اضطرابی جدایی

معيار A:

ترس یا اضطراب نامتناسب با رشد و بیش از اندازه درباره جدایی از کسانی که فرد به آنها دلبسته است. بصورتی که توسط حداقل سه مورد زیر مشخص می‌شود:

١. ناراحتی بیش از حد مکرر هنگام پیش بینی یا تجربه کردن جدایی از خانه یا از اشخاص دلبسته اصلی.

٢. نگرانی دائم و بیش از حد در مورد از دست دادن اشخاصی دلبسته اصلی یا درباره وارد شدن صدمه احتمالی به آنها مانند بیماری جراحت بلایای مرگ.

٣. نگرانی دائم و بیش از حد در مورد واقعه ناگوار (مثل گم شدن، مورد آدم ربایی قرار گرفتن، تصادف کردن، مرگ) که موجب جدایی از شخص دلبستهٔ اصلی شود.

٤. اکراه یا امتناع مداوم از بیرون رفتن، دور شدن از خانه رفتن به مدرسه رفتن به محل کار، یا جای دیگر به علت ترس از جدایی.

٥. ترس یا بی میلی مداوم و بیش از حد در مورد تنها یا بدون اشخاصی دلبسته اصلی بودن در خانه یا محیط‌های دیگر.

٦. بی میلی یا امتناع مداوم در خوابیدن دور از خانه یا به خواب رفتن بدون نزدیک بودن به شخص دلبستهٔ اصلی.

٧. کابوسهای مکرر که موضوعات جدایی را در بر دارند.

٨. شکایتهای مکرر نشانه های جسمانی (مثل سردرد، دل دارد، تهوع، استفراغ) وقتی جدایی از اشخاصی دلبسته اصلی روی میدهد یا انتظار میرود.

معيار B:

این ترس یا اضطراب یا اجتناب مداوم است، حداقل ۴ هفته در کودکان و نوجوانان و معمولاً ۶ ماه یا بیشتر در بزرگسالان ادامه می یابد.

معيارC:

این اختلال، ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی تحصیلی شغلی، یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد می کند.

معيار D:

این اختلال با اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شود. مانند امتناع از ترک کردن خانه به علت مقاومت بیش از حد در برابر تغییر در اختلال طیف اوتیسم؛ هذیان ها یا توهمات مربوط به جدایی در اختلالات روان پریشی؛ امتناع از بیرون رفتن بدون همراه قابل اعتماد در آگورافوبی؛ نگرانی ها دربارهٔ بیماری یا صدمه دیگر که برای افراد مهم دیگر روی دهند. در اختلال اضطراب فراگیر، نگرانی‌ها درباره مبتلا بودن به یک بیماری در اختلال اضطراب بیماری.