ملاک‌های شدت/ روانپریشانگی/ فروکش در دوره افسردگی اساسی فعلی

ملاک‌های DSM-IV-TR در مورد مختصه‌های شدت/ روانپریشانگی/ فروکش در دوره افسردگی اساسی فعلی (یا تازه‌ترین آن‌ها)

Serverity psychotic remission specifiers for current (or most Recent) Major depressive episode

نکته: این ملاک‌ها را در رقم پنجم کدگذاری کنید. حالت‌های خفیف، متوسط و شدید بدون خصایص روان‌پریشانه، و شدید با خصایص روانپریشانه را فقط وقتی می‌توان به حساب آورد که ملاک‌های کنونی با دوره افسردگی اساسی مطابقت کنند. حالات در فروکش نسبی و در فروکش کامل در اختلال افسردگی اساسی قابل اطلاق بر تازه‌ترین دوره افسردگی اساسی و در اختلال دوقطبی I یا II قابل اطلاق بر دوره افسردگی اساسی است (فقط به شرطی که آخرین دوره از نوع افسردگی اساسی باشد).
خفیف: اضافه بر علائم لازم برای گذاشتن این تشخیص، یا هیچ علامتی وجود نداشته باشد، یا علائم بسیار کمی در کار باشد و نیز علائم اختلال، کارکردهای شغلی یا فعالیت‌های معمول اجتماعی یا روابط فرد با دیگران را تنها مختصری مختل کرده باشد.

متوسط: شدت علائم یا مختل شدن کارکردها بیشتر از «خفیف» و کمتر از «شدید» باشد.

شدید بدون خصایص روانپریشانه: چندین علامت اضافه بر آنچه لازمه گذاشتن این تشخیص است، وجود داشته باشد و علاوه بر آن علائم در کارکردهای شغلی یا فعالیت‌های معمول اجتماعی یا روابط فرد با دیگران به وضوح اختلال ایجاد کرده باشد.

شدید با خصایص روانپریشانه: توهم یا هذیان وجود داشته باشد. در صورت امکان ذکر کنید که آیا این خصایص، هماهنگ با خلق است یا ناهماهنگ با خلق:
خصایص روانپریشانه هماهنگ با خلق: هذیان‌ها یا توهم‌هایی که محتوایشان با مضامین نوعی افسردگی کاملاً همخوانی داشته باشد، مضامینی از قبیل احساس گناه، بیماری، مرگ، فنا، یا مستحق مجازات بودن.

خصایص روانپریشانه ناهماهنگ با خلق: هذیان‌ها یا توهم‌هایی که محتوایشان شامل درون‌مایه‌های نوعی افسردگی از قبیل احساس بی‌کفایتی، گناه، مرگ، بیماری، فنا، یا مستحق مجازات نیست. علائمی نظیر هذیان گزند و آسیب (که ارتباط مستقیمی با درون‌مایه‌های افسردگی نداشته باشد)، کاشت فکر، پخش فکر، و هذیان تحت تسلط بودن در این دسته قرار می‌گیرد.
در فروکشی نسبی: علائم دوره افسردگی اساسی وجود داشته باشد، اما نه همه ملاک‌هایش یا در یک دوره زمانی، که حداکثر دو ماه پس از ختم دوره افسردگی اساسی طول کشیده باشد، هیچ علامت چشمگیری از این دوره وجود نداشته باشد. (اگر دوره مزبور بر اختلال دیس تایمی سوار شده است، تشخیص اختلال دیس تایمی را به تنهایی زمانی میتوان گذاشت که دیگر ملاک‌های کامل دوره افسردگی اساسی وجود نداشته باشد).
در فروکش کامل: در دو ماه گذشته هیچ علامت یا نشانه چشمگیری از اختلال وجود نداشته باشد. نامعین