درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد يك شكل از درمان شناختي رفتاري مبتني بر زمينه گرايي عملكردي است و ريشه در نظريه جديدي در مورد زبان و شناخت دارد كه نظريه چهارچوب رابطه هاي ذهني ناميده مي شود. در درمان مبتني بر پذيرش و تعهد فرض بر اين است كه انسانها بسياري از احساسات، هيجانات يا افكار دروني شان را آزارنده مي دانند و پيوسته سعي دارند اين تجارب دروني را تغيير داده يا از آنها رهايي يابند. اين تلاشها براي كنترل بي تأثير بوده و به طور متناقض منجر به تشديد احساسات، هيجانات و افكاري مي شود كه فرد در ابتدا سعي داشت از آنها اجتناب كند. به طور كلي اختلالاتي كه در آنها فرد نمي خواهد با تجارب دروني اش (احساسات بدني، هيجانات، افكار) ارتباط داشته باشد و گامهايي را براي تغيير شكل يا فراواني اين رويدادها و زمينه هايي كه آنها را باعث شدها ند بر مي دارد- حتي زماني كه تلاش براي چنين كارهايي، تأثيري منفي بر كيفيت زندگي اش دارند که اجتناب از تجربه نامیده می شود. ACT شش فرآیند مرکزی دارد که منجر به انعطاف پذيري روانشناختي مي شوند. اين شش فرآيند كه در عبارتند از: پذيرش در مقابل اجتناب، گسلش در مقابل آميختگي شناختي، خود به عنوان زمينه در مقابل خود مفهوم سازي شده، ارتباط با زمان حال در مقابل غلبه گذشته و آينده مفهومسازي شده، تصريح ارزشها در مقابل عدم صراحت ارزشها و ارتباط با آنها و تعهد در مقابل منفعل بودن (ایزدی و عابدی، 91).