اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی در DSM-IV نام این اختلال فوبیای اجتماعی(social phobia) و نام فرعی آن اختلال اضطراب اجتماعی در نظر گرفته شده بود اما DSM-5 نام اصلی این اختلال را “اختلال اضطراب اجتماعی” (Social Anxiety Disorder) در نظر گرفته است، زیرا مشكلات به وجود آمده در اثر آنها، در مقایسه با سایر فوبیها، معمولا فراگیرتر هستند و در فعالیت های عادی فرد نابسامانی بیشتری به وجود می آورند.

اختلال اضطراب اجتماعی عبارت است. از ترس شدید و دائمی از موقعیت هایی كه در آن ها فرد در جمع دیگران قرار می گیرد. یا باید جلوی آنها كاری انجام دهد (مثلا، سخنرانی كند).

افراد مبتلا به اختلال اضظراب اجتماعی از هرگونه موقعیت اجتماعی كه فكر می كنند. ممكن است در آن یك رفتار خجالت آور داشته باشند یا هرگونه وضعیتی كه فكر می كنند. در آن مورد ارزیابی منفی دیگران قرار می گیرند. می ترسند و سعی می كنند از آنها دور باشند.

در موقعیت های اجتماعی، اضطراب آنها آنقدر فراگیر است. كه DSM-5 نام عمومی تر اختلال اضظراب اجتماعی به آن داده است. زیرا می تواند بعضی مشكلات فلج كننده ی دیگر مثل افسردگی و اعتیاد به مواد را پیش بینی كند.

ملاک تشخیصی اختلال اضطراب اجتماعی

معیار اول:

ترس یا اضطراب محسوس در مورد یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آنها فرد با احتمال بررسی دقیق دیگران مواجه شود. از جمله نمونه های آن عبارتند از تعامل های اجتماعی (مثل گفتگو داشتن، ملاقات کردن با افراد ناآشنا)، مورد مشاهده قرار گرفتن (مثل خوردن یا نوشیدن) و عمل کردن جلوی دیگران (مثل ایراد سخنرانی).

نکته: در کودکان، اضطراب باید در موقعیت های همسالان و به فقط هنگام تعامل با دیگران روی دهد.

معیار دوم:

فرد می ترسد که طوری عمل کند. یا نشانه های اضطراب بروز دهد که به صورت منفی ارزیابی شوند (یعنی، خجالت آور یا تحقیرآمیز باشند. به طرد یا دلخوری دیگران منجر شوند).

معیار سوم:

موقعیت های اجتماعی تقریبا همیشه ترس یا اضطراب را برانگیخته می کنند.

نکته: در کودکان، ترس یا اضطراب ممکن است. با گریه، قشقرق، میخکوب شدن، چسبیدن، جمع کردن خود، یا ناتوانی در صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی ابراز شود.

معیار چهارم:

از موقعیت های اجتماعی اجتناب می شود. یا این موقعیت ها با ترس یا اضطراب شدید تحمل می شوند.

معیار پنجم:

ترس یا اضطراب با تهدید واقعی که توسط موقعیت اجتماعی ایجاد می شود و با زمینه اجتماعی – فرهنگی بی تناسب است.

معیار ششم :

ترس، اضطراب، یا اجتناب مداوم است، معمولا ٦ ماه یا بیشتر دامه می یابد.

معیار هفتم:

ترس، اضطراب، یا اجتناب باعث می شود فرد به رنج شخصی یا نابسامانی شدید و از لحاظ بالینی معنادار در عملكرد اجتماعی، شغلی، یا سایر جنبه های مهم زندگی دچار شود.

معیار هشتم:

ترس، اضطراب، یا اجتناب ناشی از تأثیرات فیزیولوژیکی مواد (مثل سوء مصرف مواد مخدر، دارو) یا بیماری جسمانی دیگر نیست.

معیار نهم:

ترس، اضطراب یا اجتناب با نشانه های اختلال روانی دیگر، مانند اختلال و حشتزدگی، اختلال بدشکلی بدن، یا اختلال طیف اوتیسم بهتر توجیه نمی شود.

معیار دهم:

اگر بیماری جسمانی دیگری (مثل بیماری پارکینسون، چاقی، بدشکلی ناشی از سوختگی ها یا جراحت) وجود داشته باشد، ترس، اضطراب، یا اجتناب آشکارا نامربوط یا بیش از حد است.

علل اختلال اضطراب اجتماعی

عوامل ژنتیک:

تعداد شواهدی كه نشان دهند اختلال اضطراب اجتماعی عنصر ژنتیك دارد، رو به افزایش است.
مثلا در مورد كودكان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، احتمال اینكه یكی از والدین یا هردوی آنها اختلال اضطراب اجتماعی داشته باشند بیشتر از كودكان سالم است، و مطالعات انجام شده روی دوقلوها نیز نشان می دهند كه در ایجاد اختلال اضطراب، عامل ژنتیك آشكار ولی خفیف وجود دارد.

عوامل رشدی:

چون اختلال اضطراب اجتماعی، در مقایسه با سایر اختلالات اضطرابی، در سنین نسبتا پایینتری ظاهر می شود، عوامل رشدی و تجربه های كودكی احتمالا در آن تاثیر می گذارند.

برای مثال كودكانی كه در خود فرو رفته، گوشه گیر و ساكت هستند، بیشتر احتمال دارد، كه به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا شوند؛ اما بسیاری از كودكان بسیار گوشه گیر و غیر فعال به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا نمی شوند.

سبك تعامل والدین-فرزندان در دوران اولیه كودكی نیز می تواند در ایجاد اضطراب اجتماعی نقش داشته باشد.

والدین افراد مبتلا به اختلال اضطراب روی فرزندان خود كنترل بیشتری دارند، مهربانی كمتر، رفتار بد در جلوی دیگران، خجالت دادن به عنوان روش تربیتی از ویژگی آنهاست.

عوامل شناختی:

اولا، افراد مبتلا به فوبی اجتماعی در پردازش و تفسیر اطلاعات نوعی سوگیری دارند كه باعث می شود درباره ی رویدادهای اجتماعی پیش بینی های بسیار منفی داشته باشند.

ثانیا، افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی عملكرد خود در موقعیت های اجتماعی را بیش از حد بد و ناشیانه می دانند.

ثالثا، بعضی از این افراد زمانی كه می ترسند مورد ارزیابی منفی قرار گیرند، تمایل دارند توجه خود را به سوی خود و واكنش های اضطرابی خود معطوف كنند، پدیده ای كه “توجه متمركز بر خود” (self-focused attention) نامیده می شود.