امید به زندگی در ادبیات مذهبی نیز به عنوان چیزی که متصل به ایمان است، به کار رفته است. مانند امید به زندگی، ایمان با نتیجه آتی همخوان با هدف سر وکار دارد. با این حال، چند عامل امید به زندگی را از ایمان متمایز می سازد. بر خلاف امید به زندگی، که یک هیجان است، ایمان باوری در باره نتیجه آتی است. دوم این که، ایمان با توقعات بالا مر تبط است ؛ حال آن که امید به زندگی می تواند در طیف وسیعی از شرایط عدم قطعیت اتفاق افتد. کسی که ایمان دارد اعتقاد راسخ دارد که همه چیز خوب خواهد بود. کسی که امید به زندگی دارد کمتر مطمئن است. همین طور، ایمان وامید به زندگی از نظر آنچه که احتمال حصول به نتیجه همخوان با هدف را کلید می زند، متفاوتند. عوامل محیطی زیادی ممکن است فرد را نسبت به اینکه نتیجه دلخواه حاصل خواهد شد یا نخواهد شد، نا مطئن کند. اما در مورد ایمان، منابع توقعات تمایل دارند نیروهای بازدارنده ای را که خارج از اختیار فردند، کنار بزنند (لوپژ و اسنایدر، 2002).

مانند امید به زندگی، آرزو بازتاب اشتیاق به نتیجه همخوان با هدف است. با این حال باید گفت که امید به زندگی به روشنی با انگیزش و تمایل به عمل بیشتر گره می خورد تا آرزو کردن. همچنین، امید به زندگی با تصور احتمال کاملاً مرتبط است. ما به نتایجی امید به زندگی داریم که ممکن هستند با این حال، ما اغلب آرزوی چیز هایی داریم که غیر ممکن هستند. برخلاف آرزو کردن، امید به زندگی اغلب شامل این ملاحظه است که چیز های خوب ممکن است اتفاق نیفتند وآینده نیر ممکن است خوب نبا شد(لازاروس، 2009). آرزو نیز دارای بعد خیال انگیز آینده است. شخص ممکن است آرزو کند که پرنده ای شود واز روی ترافیک پرواز کند؛اما امکان ندارد که فرد امید به زندگیوار چنین آرزویی داشته باشد. حال آنکه آرزو می تواند به گذشته (مانند، می توانستم این کار را قبلاًانجام دهم)اشاره کند، به آینده نیز اشاره می کند(مانند بتوانم سال آینده یک سفر خارجی داشته باشم)، اما امید به زندگی فقط به آینده نظر دارد. سرانجام، ما آرزوی نتایجی را داریم که روی آنها کنترل یا تسلط اندکی داریم؛اما امید به زندگی به چیز هایی داریم، که می توانیم وقوع آنها را در اختیار بگیریم یا حداقل امکان پذیرند. به همین دلیل، آرزو بیشتر به مفهوم خیال پردازی گره می خورد تا با مفهوم امید به زندگی.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد يك شكل از درمان شناختي رفتاري مبتني بر زمينه گرايي عملكردي است و ريشه در نظريه جديدي در مورد زبان و شناخت دارد كه نظريه چهارچوب رابطه هاي ذهني ناميده مي شود. در درمان مبتني بر پذيرش و تعهد فرض بر اين است كه انسانها بسياري از احساسات، هيجانات يا افكار دروني شان را آزارنده مي دانند و پيوسته سعي دارند اين تجارب دروني را تغيير داده يا از آنها رهايي يابند. اين تلاشها براي كنترل بي تأثير بوده و به طور متناقض منجر به تشديد احساسات، هيجانات و افكاري مي شود كه فرد در ابتدا سعي داشت از آنها اجتناب كند. به طور كلي اختلالاتي كه در آنها فرد نمي خواهد با تجارب دروني اش (احساسات بدني، هيجانات، افكار) ارتباط داشته باشد و گامهايي را براي تغيير شكل يا فراواني اين رويدادها و زمينه هايي كه آنها را باعث شدها ند بر مي دارد- حتي زماني كه تلاش براي چنين كارهايي، تأثيري منفي بر كيفيت زندگي اش دارند که اجتناب از تجربه نامیده می شود. ACT شش فرآیند مرکزی دارد که منجر به انعطاف پذيري روانشناختي مي شوند. اين شش فرآيند كه در عبارتند از: پذيرش در مقابل اجتناب، گسلش در مقابل آميختگي شناختي، خود به عنوان زمينه در مقابل خود مفهوم سازي شده، ارتباط با زمان حال در مقابل غلبه گذشته و آينده مفهومسازي شده، تصريح ارزشها در مقابل عدم صراحت ارزشها و ارتباط با آنها و تعهد در مقابل منفعل بودن (ایزدی و عابدی، 91).

افسردگي مشكل بسيار شايعي است. بيست درصد بزرگسالان در مواقعي از زندگي خود شديداً افسرده مي‌شوند. افسردگي شامل تغييرات زيستي و تغييرات شناختي (روشي كه براساس آن فكر و احساس مي‌كنيم) است. به همين دليل اغلب تركيبي از درمان‌هاي دارويي و رويكردهاي شناختي (روش‌هاي جديد رويارويي با افكار و احساسات) مفيد است.

در گذشته وقتي افسرده مي‌شديد ممكن بود پزشك براي شما داروي ضدافسردگي تجويز كند. اين داروها بر انتقال دهنده‌هاي شيميايي مغز اثر مي‌گذارند. در افسردگي انتقال‌ دهنده‌هاي شيميايي مرتبط اغلب از كار مي‌افتند، از اين‌رو سطح خلق و انرژي كاهش مي‌يابد و خواب و اشتها مختل مي‌شود. تصحيح مواد شيميايي مغز به زمان زيادي نياز دارد. اما اكثر افراد افسرده در 8-6 هفته اول پيشرفت را تجربه مي‌كنند.
اگرچه ضدافسردگي‌ها در كاهش افسردگي مؤثر هستند ولي اين درمان يك درمان واقعي نيست- اثر آن‌ها تا زماني است كه شما به مصرف داروها ادامه دهيد- با اين كه مي‌توان مصرف دارو را سالها ادامه داد ولي بسياري از افراد ترجيح مي‌دهند كه از راه‌هاي ديگري براي پيشگيري از افسردگي بيش‌تر استفاده كنند و هدف از تشكيل چنين كلاس‌هايي نيز همين است.

تعهد یکی از ارکان اصلی اخالق در هر جامعه است. تعهد اجتماعی در واقع نوعی همزاد
پنداری و تمایل عاطفی مثبت به نوعی ” دیگر” است. سازگاری که انرژی عاطفی را تولید می کند
)رهاسازی(. چیزی که به این انرژی رها شده جهت می دهد، قالب اخالقی پذیرفته شده است. عنصر “
دیگر” هم می تواند در عمل اشکالی مختلف به خود بگیرد. معموال فرد به دو طریق به جامعه وصل می
شود ؛ عضویت در اجتماع و برقرار کردن ارتباط اجتماعی با دیگران. در حالت نخست، اجتماع برای فرد
به مثابه نوعی دیگر تعمیم یافته است. در حالت دوم، دیگران برای فرد )اعم از اینکه به صورت
“دیگرخاص” باشد یا ” دیگر مهم”( کم و بیش انضمامی هستند. بر اثر تداوم، در هر دو حالت برای فرد
نوعی احساس تعلق عاطفی و همزاد پنداری به وجود می اید که پیامد آن چیزی جز احساس تعهد
نیست)چلبی، 7731 ،ص 13.)
3 در فرهنگ علوم اجتماعی تعهد اجتماعی را برابر با الزام اجتماعی
در نظر گرففته و آن را به عنوان یک
الزام ، ضرورتی اخالقی مطرح می کند که به معنای پذیرش قالبی، نظمی برونی یا درونی می باشد که
انسان را به انجام کاری یا اجتناب از انجام عملی وادار می سازد. هر چند می توان واژه الزام اجتماعی را
در معنای فشار تحمیلی محیط اجتماعی به کار برد، اما به نظر درست تر می رسد که آن را در معنای

اخالقی و متضمن مشارکت ارادی افراد به کار بریم. بدینسان الزام اجتماعی، تعهد آگاهانه را در جهت
همنوا ساختن رفتار خویشتن با هنجارها و ارزشهای پذیرفته می رساند و به طور کلی معنای انقیاد در
برابر توقعات اجتماعی از آت بر می اید)بیرو، 7777 ،ص 10.)
با توجه به نظریه کنترل اجتماعی هیرشی، همنوایی که در افراد به وجود می اید در واقع حاصل وجود
تعلقات و تعهدات اجتماعی است که بین افراد به وجود می اید و فقدان تعهد اجتماعی عمده ترین عامل
جرم بر بزهکاری است.

به مکانیسمهای اطالق می شود که جامعه برای واداشتن افزایش به سازگاری و جلوگیری
از ناسازگاری بخ کار می رود .یا به عبارتی دیگر ،کنتل اجتماعی به مجموعه عوامل مخصوص و نا
محسوسی که یک جامعه در جهت حفظ معیارهای خود بکار می برد وبه مجموعه موانعی که به قصد
جلوگیری افراد از کج روی در راه آنان قرار می دهد،گفته می شود)ستوده،7713 ،ص 13.)
تعریف نظری دیگری کنترل اجتماعی را مجموعه وسایل و شیوه های می داند که با استفده از آنها یک
گروه یا یک واحد ،اعضایی خود رابه پذیرش رفتارها،هنجارها،قواعد درسلوک وحتی آداب و رسوم منطبق
با آنچه گروه ،مطلوب طلقی می کند،سوق مدی دهد )بیرو،7777 ،ص 33.)

مدیریت به سبب نتایج ارزشمندی که از به کار گیری درست و مناسب آن برای سازمان ها  و کشورهای مختلف در پی داشته، در دنیای امروز، از رشد و توسعه چشمگیری بر خوردار شده و نقش و اهمیت فراوانی به دست آورده است. امروزه بسیاری از نظریه پردازان و اندیشمندان توسعه کشورهای مختلف جهان، مدیریت را مهم ترین و اساسی ترین رکن و پایه تحول و پیشرفت اقتصادی و اجتماعی، صنعتی در جوامع  گوناگون می دانند و برای رشد و گسترش سبک و نظام های مدیریت و آموزش مدیران ، پژوهش های فراوان و سرمایه گذاری های قابل توجهی به کار گرفته اند.

– برنامه ریزى، سازمان دهی، هدایت، نظارت و خلاقیت نام برده شده است.

اما در عمل وظایف مدیران برای موفقیت؛ بسیار فراتر، عمیق ترو مهم تر از این موارد است . شاید بتوان گفت این ها وظایف جاری و عادی مدیران است.

وظایف بنیادی و اساسی مدیران، تعریف و درک اهداف – انتخاب فلسفه و چشم انداز، و برگزیدن سیاست ها ، برای هدایت موسسه است، که در پی آن ها این وظایف(برنامه ریزی، سازمان دهی، هدایت و نظارت و خلاقیت) به کار گرفته می شوند. بخش اول هنر مدیریت و قسمت بعدی علم مدیریت را طلب می کند. علم مدیریت ضروری است اما کافی نیست. مدیریت موفق علاوه بر علم به هنر و خرد ورزی هم نیاز مند است.

1- كاهش شنوايي

2- اثرات باليني

3- تأثير بر خواب

4- اثرات روحي و رواني

5- اختلال در مكالمات

4-1- كاهش قدرت شنوايي