اختلال لالی انتخابی

اختلال لالی انتخابی

اختلال لالی انتخابی DSM-IV یا سلكتیو میوتیسم(selective mutism) در طبقه اختلالاتی كه معمولا در نوزادی، كودكی، یا نوجوانی دیاگنوز(تشخیص) میشوند قرار داده شده بود، اما DSM-5 آن را جزو اختلالات اضطرابی میداند “زیرا” اضطراب مانع از حرف زدن افراد (اكثرا كودكان) می شود.

كودكان مبتلا به سلكتیو میوتیسم وقتی در تعاملات اجتماعی با دیگران قرار میگیرند، سر صحبت را باز نمی كنند، یا وقتی دیگران با آنها حرف می زنند، جواب نمی دهند.

این حرف نزدن هم در تعاملات اجتماعی با كودكان و هم بزرگسالان روی می دهد.
كودكان مبتلا به سلكتیو میوتیسم در خانه ی خود و در حضور اعضای درجه یك خانواده حرف می زنند، اما معمولا حتی جلوی دوستان صمیمی یا خویشاوندان درجه دو نیز حرف نمی زنند.

این اختلال معمولا با “اضطراب اجتماعی” شدیدی همراه است.

این كودكان معمولا از حرف زدن در مدرسه امتناع می ورزند كه به مشكلات آكادمیك یا آموزشی منجر می شود زیرا برای معلمان دشوار است، بعضی از مهارت های این كودكان، مثل توانایی خواندن، را مورد سنجش قرار دهند.

از جمله ویژگی های این كودكان میتوان از موارد زیر نام برد:

١. خجالتی بودن مفرط
٢.ترس از خجالت كشیدن جلوی دیگران
٣. انزوای اجتماعی و گوشه گیری
٤.چسبیدن به مادر
٥. صفات كامپالسیو
٦. نگاتیویسم
٧.قشقرق راه انداختن یا رفتارهای نافرمانی اما در سطح خفیف.

این كودكان مهارتهای زبانی نرمال دارند، با این حال گاهی ممكن است یك “اختلال ارتباطی” نیز داشته باشند.

ملاک تشخیصی اختلال لالی انتخابی

معیار اول:

ناتوانی مداوم صحبت کردن در موقعیتهای اجتماعی که انتظار صحبت کردن از فرد می رود(مثلا در مدرسه )، و صحبت كردن در سایر مواقع.

معیار دوم:

این اختلالات پیشرفت تحصیلی یا شغلی یا ارتباط اجتماعی را مختل میکند.

معیار سوم:

این مشكل حداقل ١ ماه ادامه دارد(و به اولین ماه مدرسه محدود نمی شود.

معیار چهارم:

در مدرسه این حرف نزدن را نمی توان به آشنا نبودن، یا راحت نبودن، با زبانی كه در محیط مدرسه صحبت می شود، نسبت داد.

معیار پنجم:

این اختلال بااختلال ارتباط (مثلا اختلال فصاحت با شروع کودکی) بهتر توجیه نمی شود و منحصراً در طول دوره اختلال طیف او تیسم، اسکیزوفرنی، یا اختلال روان پریشی دیگر روی نمی دهد.